Dag lieve mensen, de rek is eruit. Er valt niet veel meer te rekken, de koek is op. Nog een laatste woord voordat de morfine en andere medicijnen binnenkort de regie van mijn lichaam zal gaan overnemen.
Ik zal dan gaan slapen en mijn lichaam zal stoppen met leven. Ik hoop dat ik zal voortleven in jullie herinnering.
Het leven is niet altijd zomaar vanzelfsprekend, soms moet je er veel voor doen of laten om gelukkig en tevreden te zijn om wie je bent.
Deze zin loopt als een rode draad door mijn leven, een leven wat niet altijd gemakkelijk was. Ik heb er veel van geleerd en het heeft me ook sterker gemaakt. Desondanks kijk ik ook terug op vele mooie momenten en periodes in mijn leven. Veel gezien, ontdekt en beleefd. De vele mensen die ik wereldwijd heb ontmoet, dierbare vriendschappen, onvoorwaardelijke liefdes en ook mijn dochter en de kleinkinderen waar ik trots op ben. Het is jammer dat ik mijn derde kleinkind niet meer zal zien en vasthouden kan. Ik zal ze ook niet meer zien opgroeien. Ik zal ook niet mijn oude dag slijten in mijn geliefde Thailand. Als troost zal hooguit mijn as daar voor eeuwig blijven rusten
Het gaat jullie goed, ben lief voor elkaar. Ik zal jullie ook missen voordat ik binnenkort definitief mijn ogen sluit.
---
pmc © 12 januari 2021
